او فرو افکند خود را از وداد ** در میان عمق آبی اوفتاد

Şeyh, iştiyakından kendisini o yüce dağdan derin bir suya attı.

چون نمرد از نکس آن جان‌سیر مرد ** از فراق مرگ بر خود نوحه کرد

O canına doymuş er ölmedi. Ölümden kurtulduğuna feryadetmeğe başladı.

کین حیات او را چو مرگی می‌نمود ** کار پیشش بازگونه گشته بود

Çünkü bu yaşayış ona ölüm gibi görünmedeydi. İş onca tersineydi.

موت را از غیب می‌کرد او کدی ** ان فی موتی حیاتی می‌زدی 2675

O, gayb âleminden ölüm istiyor, hayatım ölümümdedir deyip duruyordu.

موت را چون زندگی قابل شده ** با هلاک جان خود یک دل شده

Ölümü, hayat gibi kabul etmede, helakine gönül vermedeydi.

سیف و خنجر چون علی ریحان او ** نرگس و نسرین عدوی جان او

Ali gibi kılıçla hançer, ona reyhan kesilmiş, nerkisle nesrin, canına düşman olmuştu.

بانگ آمد رو ز صحرا سوی شهر ** بانگ طرفه از ورای سر و جهر

Açıklıktan da ileri, gizlilikten de ileri bir duyulmamış ses geldi: Yürü, ovayı bırak, şehire git!

گفت ای دانای رازم مو به مو ** چه کنم در شهر از خدمت بگو

Dedi ki: Ey kıldan kıla bütün gizliliklerimi bilen Tanrı, şehirde ne yapayım? Söyle.

گفت خدمت آنک بهر ذل نفس ** خویش را سازی تو چون عباس دبس 2680

Tanrı dedi ki: Nefsini alçaltma için Abbas-ı Debs gibi rüsvay ol, dilen.

مدتی از اغنیا زر می‌ستان ** پس به درویشان مسکین می‌رسان

Bir müddet zenginlerden para topla, yoksullara dağıt.