خود نباشد جوع هر کس را زبون ** کین علف‌زاریست ز اندازه برون

جوع مر خاصان حق را داده‌اند ** تا شوند از جوع شیر زورمند

جوع هر جلف گدا را کی دهند ** چون علف کم نیست پیش او نهند

که بخور که هم بدین ارزانیی ** تو نه‌ای مرغاب مرغ نانیی 2840

حکایت مریدی کی شیخ از حرص و ضمیر او واقف شد او را نصیحت کرد به زبان و در ضمن نصیحت قوت توکل بخشیدش به امر حق

شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ ** سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

ترس جوع و قحط در فکر مرید ** هر دمی می‌گشت از غفلت پدید

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر ** گفت او را چند باشی در زحیر

از برای غصه‌ی نان سوختی ** دیده‌ی صبر و توکل دوختی

تو نه‌ای زان نازنینان عزیز ** که ترا دارند بی‌جوز و مویز 2845

جوع رزق جان خاصان خداست ** کی زبون هم‌چو تو گیج گداست