باز شب اندر تب افتد از فزع ** تا شود لاغر ز خوف منتجع

که چه خواهم خورد فردا وقت خور ** سالها اینست کار آن بقر

هیچ نندیشد که چندین سال من ** می‌خورم زین سبزه‌زار و زین چمن

هیچ روزی کم نیامد روزیم ** چیست این ترس و غم و دلسوزیم

باز چون شب می‌شود آن گاو زفت ** می‌شود لاغر که آوه رزق رفت 2865

نفس آن گاوست و آن دشت این جهان ** کو همی لاغر شود از خوف نان

که چه خواهم خورد مستقبل عجب ** لوت فردا از کجا سازم طلب

سالها خوردی و کم نامد ز خور ** ترک مستقبل کن و ماضی نگر

لوت و پوت خورده را هم یاد آر ** منگر اندر غابر و کم باش زار

صید کردن شیر آن خر را و تشنه شدن شیر از کوشش رفت به چشمه تا آب خورد تا باز آمدن شیر جگربند و دل و گرده را روباه خورده بود کی لطیفترست شیر طلب کرد دل و جگر نیافت از روبه پرسید کی کو دل و جگر روبه گفت اگر او را دل و جگر بودی آنچنان سیاستی دیده بود آن روز و به هزار حیله جان برده کی بر تو باز آمدی لوکنا نسمع او نعقل ماکنا فی اصحاب السعیر

برد خر را روبهک تا پیش شیر ** پاره‌پاره کردش آن شیر دلیر 2870