یار ناخوش پر و بالش بسته بود ** ورنه او در اصل بس برجسته بود

چون عتاب اهبطوا انگیختند ** هم‌چو هاروتش نگون آویختند

بود هاروت از ملاک آسمان ** از عتابی شد معلق هم‌چنان 3620

سرنگون زان شد که از سر دور ماند ** خویش را سر ساخت و تنها پیش راند

آن سپد خود را چو پر از آب دید ** کر استغنا و از دریا برید

بر جگر آبش یکی قطره نماند ** بحر رحمت کرد و او را باز خواند

رحمتی بی‌علتی بی‌خدمتی ** آید از دریا مبارک ساعتی

الله الله گرد دریابار گرد ** گرچه باشند اهل دریابار زرد 3625

تا که آید لطف بخشایش‌گری ** سرخ گردد روی زرد از گوهری

زردی رو بهترین رنگهاست ** زانک اندر انتظار آن لقاست