می‌کند بیخ سرور کهنه را ** تا خرامد ذوق نو از ما ورا

غم کند بیخ کژ پوسیده را ** تا نماید بیخ رو پوشیده را

غم ز دل هر چه بریزد یا برد ** در عوض حقا که بهتر آورد

خاصه آن را که یقینش باشد این ** که بود غم بنده‌ی اهل یقین

گر ترش‌رویی نیارد ابر و برق ** رز بسوزد از تبسمهای شرق 3685

سعد و نحس اندر دلت مهمان شود ** چون ستاره خانه خانه می‌رود

آن زمان که او مقیم برج تست ** باش هم‌چون طالعش شیرین و چست

تا که با مه چون شود او متصل ** شکر گوید از تو با سلطان دل

هفت سال ایوب با صبر و رضا ** در بلا خوش بود با ضیف خدا

تا چو وا گردد بلای سخت‌رو ** پیش حق گوید به صدگون شکر او 3690