مکر کن تا وا رهی از مکر خود ** مکر کن تا فرد گردی از جسد

مکر کن تا وا رهی از مکر خود ** مکر کن تا فرد گردی از جسد 470

مکر کن تا کمترین بنده شوی ** در کمی رفتی خداونده شوی

روبهی و خدمت ای گرگ کهن ** هیچ بر قصد خداوندی مکن

لیک چون پروانه در آتش بتاز ** کیسه‌ای زان بر مدوز و پاک باز

زور را بگذار و زاری را بگیر ** رحم سوی زاری آید ای فقیر

زاری مضطر تشنه معنویست ** زاری سرد دروغ آن غویست 475

گریه‌ی اخوان یوسف حیلتست ** که درونشان پر ز رشک و علتست

حکایت آن اعرابی کی سگ او از گرسنگی می‌مرد و انبان او پر نان و بر سگ نوحه می‌کرد و شعر می‌گفت و می‌گریست و سر و رو می‌زد و دریغش می‌آمد لقمه‌ای از انبان به سگ دادن

آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب ** اشک می‌بارید و می‌گفت ای کرب

سایلی بگذشت و گفت این گریه چیست ** نوحه و زاری تو از بهر کیست

گفت در ملکم سگی بد نیک‌خو ** نک همی‌میرد میان راه او