این جهان محدود و آن خود بی حدست ** نقش و صورت پیش آن معنی سدست

آن نخواهد کین بود بر پشت خاک ** تا ملک بکشد پدر را ز اشتراک

آن شنیدستی که الملک عقیم ** قطع خویشی کرد ملکت‌جو ز بیم

که عقیمست و ورا فرزند نیست ** هم‌چو آتش با کسش پیوند نیست

هر چه یابد او بسوزد بر درد ** چون نیابد هیچ خود را می‌خورد 530

هیچ شو وا ره تو از دندان او ** رحم کم جو از دل سندان او

چونک گشتی هیچ از سندان مترس ** هر صباح از فقر مطلق گیر درس

هست الوهیت ردای ذوالجلال ** هر که در پوشد برو گردد وبال

تاج از آن اوست آن ما کمر ** وای او کز حد خود دارد گذر

فتنه‌ی تست این پر طاووسیت ** که اشتراکت باید و قدوسیت 535

قصه‌ی آن حکیم کی دید طاوسی را کی پر زیبای خود را می‌کند به منقار و می‌انداخت و تن خود را کل و زشت می‌کرد از تعجب پرسید کی دریغت نمی‌آید گفت می‌آید اما پیش من جان از پر عزیزتر است و این پر عدوی جان منست