هیچ شو وا ره تو از دندان او ** رحم کم جو از دل سندان او

چونک گشتی هیچ از سندان مترس ** هر صباح از فقر مطلق گیر درس

هست الوهیت ردای ذوالجلال ** هر که در پوشد برو گردد وبال

تاج از آن اوست آن ما کمر ** وای او کز حد خود دارد گذر

فتنه‌ی تست این پر طاووسیت ** که اشتراکت باید و قدوسیت 535

قصه‌ی آن حکیم کی دید طاوسی را کی پر زیبای خود را می‌کند به منقار و می‌انداخت و تن خود را کل و زشت می‌کرد از تعجب پرسید کی دریغت نمی‌آید گفت می‌آید اما پیش من جان از پر عزیزتر است و این پر عدوی جان منست

پر خود می‌کند طاوسی به دشت ** یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت

گفت طاوسا چنین پر سنی ** بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی

خود دلت چون می‌دهد تا این حلل ** بر کنی اندازیش اندر وحل

هر پرت را از عزیزی و پسند ** حافظان در طی مصحف می‌نهند

بهر تحریک هوای سودمند ** از پر تو بادبیزن می‌کنند 540