نوحه و گریه‌ی دراز دردمند ** هر که آنجا بود بر گریه‌ش فکند

O dertlini feryadı figanı orada bulunanları da feryada düşürdü.

وآنک می‌پرسید پر کندن ز چیست ** بی‌جوابی شد پشیمان می‌گریست 615

Neden kanatlarını yoluyorsun diye soran cevapsız kalıp pişman bir halde ağlamalı oldu.

کز فضولی من چرا پرسیدمش ** او ز غم پر بود شورانیدمش

Neden boşboğazlıkta bulundum da sordum? O, zaten dertle doluymuş, ben onu büsbütün coşturdum diyordu.

می‌چکید از چشم تر بر خاک آب ** اندر آن هر قطره مدرج صد جواب

Gözlerinden akan yaşlar toprağa damlamakta idi. Damlayan katraların her birinde yüzlerce cevap vardı.

گریه‌ی با صدق بر جانها زند ** تا که چرخ و عرش را گریان کند

Doğru ve özden ağlayış, canlara dokunur, feleği ve arşı bile ağlatır.

عقل و دلها بی‌گمان عرشی‌اند ** در حجاب از نور عرشی می‌زیند

Akıl ve gönüller, şüphe yok ki arşa mensuptur, hicap içinde olarak arş nurundan doğarlar.

در بیان آنک عقل و روح در آب و گل محبوس‌اند هم‌چون هاروت و ماروت در چاه بابل

Akıl ve ruh da Harut ve Marut’un Babil Kuyusunda mahpus oldukları gibi balçık içinde mahpustur.

هم‌چو هاروت و چو ماروت آن دو پاک ** بسته‌اند اینجا به چاه سهمناک 620

Harut’la Marut gibi. O iki temiz melek de bu alemde korkunç bir kuyuda mahpusturlar.

عالم سفلی و شهوانی درند ** اندرین چه گشته‌اند از جرم‌بند

Aşağılık şehvet alemine düştüler de suçları yüzünden bu kuyuda bağlana kaldılar.

سحر و ضد سحر را بی‌اختیار ** زین دو آموزند نیکان و شرار

İyilerle kötüler büyüyü ve büyüyü bozan şeyleri bu iki melekten öğrenirler.

لیک اول پند بدهندش که هین ** سحر را از ما میاموز و مچین

Fakat önce kendine gel, büyüyü öğrenme vazgeç bu sevdadan.