هست اندر دفع ظلمت آشکار ** آتش صورت به مومی پایدار

برخلاف موم شمع جسم کان ** تا شود کم گردد افزون نور جان 680

این شعاع باقی و آن فانیست ** شمع جان را شعله‌ی ربانیست

این زبانه‌ی آتشی چون نور بود ** سایه‌ی فانی شدن زو دور بود

ابر را سایه بیفتد در زمین ** ماه را سایه نباشد همنشین

بی‌خودی بی‌ابریست ای نیک‌خواه ** باشی اندر بی‌خودی چون قرص ماه

باز چون ابری بیاید رانده ** رفت نور از مه خیالی مانده 685

از حجاب ابر نورش شد ضعیف ** کم ز ماه نو شد آن بدر شریف

مه خیالی می‌نماید ز ابر و گرد ** ابر تن ما را خیال‌اندیش کرد

لطف مه بنگر که این هم لطف اوست ** که بگفت او ابرها ما را عدوست