چونک دست خود به دست او نهی ** پس ز دست آکلان بیرون جهی

دست تو از اهل آن بیعت شود ** که یدالله فوق ایدیهم بود 740

چون بدادی دست خود در دست پیر ** پیر حکمت که علیمست و خطیر

کو نبی وقت خویشست ای مرید ** تا ازو نور نبی آید پدید

در حدیبیه شدی حاضر بدین ** وآن صحابه‌ی بیعتی را هم‌قرین

پس ز ده یار مبشر آمدی ** هم‌چو زر ده‌دهی خالص شدی

تا معیت راست آید زانک مرد ** با کسی جفتست کو را دوست کرد 745

این جهان و آن جهان با او بود ** وین حدیث احمد خوش‌خو بود

گفت المرء مع محبوبه ** لا یفک القلب من مطلوبه

هر کجا دامست و دانه کم نشین ** رو زبون‌گیرا زبون‌گیران ببین