سر چنین کرد او که نه رو ای فلان ** اشتهاام نیست هستم ناتوان

گفت می‌دانم که نازی می‌کنی ** یا ز ناموس احترازی می‌کنی 915

گفت او با خود که آن طعمه‌ی توست ** که از آن اجزای تو زنده و نوست

من الیف مرغزاری بوده‌ام ** در زلال و روضه‌ها آسوده‌ام

گر قضا انداخت ما را در عذاب ** کی رود آن خو و طبع مستطاب

گر گدا گشتم گدارو کی شوم ** ور لباسم کهنه گردد من نوم

سنبل و لاله و سپرغم نیز هم ** با هزاران ناز و نفرت خورده‌ام 920

گفت آری لاف می‌زن لاف‌لاف ** در غریبی بس توان گفتن گزاف

گفت نافم خود گواهی می‌دهد ** منتی بر عود و عنبر می‌نهد

لیک آن را کی شنود صاحب‌مشام ** بر خر سرگین‌پرست آن شد حرام