ماه می‌گوید که اصحابی نجوم ** للسری قدوه و للطاغی رجوم

Ay “Sahabem yıldızlara benzer. İyilere, doğru yolu gösterirler, azgınları taşlarlar” diyordu.

میر را گفتند که آن سلطان رسید ** او ز شادی بی‌دل و جان برجهید

Beye, o padişah geldi dediler. Neşesinden çılgın bir halde yerinden sıçradı.

برگمان آن ز شادی زد دو دست ** کان شهنشه بهر او میر آمدست

O padişahlar padişahını, kendisi için gelmiş sanıp sevinçten ellerini çırptı.

چون فرو آمد ز غرفه آن امیر ** جان همی‌افشاند پامزد بشیر 1160

Aşağıya inip muştucuya canlar saçıyordu âdeta.

پس زمین‌بوس و سلام آورد او ** کرد رخ را از طرب چون ورد او

Yeri öptü, selâm verdi. Yüzü, sevincinden gül gibi kızarmıştı.

گفت بسم‌الله مشرف کن وطن ** تا که فردوسی شود این انجمن

Buyurun, dedi, yurdumuzu şereflendirin de burası cennete dönsün.

تا فزاید قصر من بر آسمان ** که بدیدم قطب دوران زمان

Evim, gökyüzünden üstün olsun, çünkü zamanın kutbunu gördüm.

گفتش از بهر عتاب آن محترم ** من برای دیدن تو نامدم

O hürmete değer sultan, onu azarlar gibi dedi ki: Ben seni görmeye gelmedim.

گفت روحم آن تو خود روح چیست ** هین بفرما کین تجشم بهر کیست 1165

Bey; ruhum sana feda olsun, dedi, hattâ ruh da nedir ki? Lütuf et, bu geliş kimin için? Söyle.

تا شوم من خاک پای آن کسی ** که به باغ لطف تستش مغرسی

Söyle de senin lütuf ve ihsan bağına dikilmiş bir fidan olan o zatın ayaklarına toprak olayım.