اوش لغزانید و او را زد قفا ** آن قفا وا گشت و گشت این را جزا

اوش لغزانید سخت اندر زلق ** لیک پشت و دستگیرش بود حق

کوه بود آدم اگر پر مار شد ** کان تریاقست و بی‌اضرار شد 1345

تو که تریاقی نداری ذره‌ای ** از خلاص خود چرایی غره‌ای

آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد ** در فتادند و سر و سر باد داد

سرنگون افتادگان را زین منار ** می‌نگر تو صد هزار اندر هزار