تو که تریاقی نداری ذره‌ای ** از خلاص خود چرایی غره‌ای

Sende tiryakten bir zerre bile yok, kurtulacağını nasıl umuyor, nasıl aldanıyorsun?

آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

Nerede sen de Halil’cesine Allahya dayanma, nerede sende Kelîm’deki keramet?

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

Nerede o Allahya dayanma ki kılıcın İsmail’i kesmesin, nerede o keramet ki Nil’in dibini ana cadde yapasın?

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

Kutlu bir adam, minareden düşse elbisesine rüzgâr dolar, onu yere yavaş indirir, kurtulur.

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350

Ey güzel adam, o bahta inanmıyorsan neden kendini yele veriyorsun ya?

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد ** در فتادند و سر و سر باد داد

Bu minareden Âd gibi yüz binlercesi tepesi üstüne düştü, başlarını da yele verdiler, canlarını da.

سرنگون افتادگان را زین منار ** می‌نگر تو صد هزار اندر هزار

Bu minareden tepesi üstüne düşen milyonlarca kişiye bak.

تو رسن‌بازی نمیدانی یقین ** شکر پاها گوی و می‌رو بر زمین

İp üstünde oynamayı bilmiyorsan ayaklarına şükret, yeryüzünde yürü.

پر مساز از کاغذ و از که مپر ** که در آن سودا بسی رفتست سر

Kendine kâğıttan kanat yapıp dağdan uçmaya kalkışma. Bu sevdada niceler başından oldu.

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم 1355

O sofi, kızgınlıktan ateşlendi, ateşe döndü ama işin sonuna göz attı.