گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم 1355

اول صف بر کسی ماندم به کام ** کو نگیرد دانه بیند بند دام

حبذا دو چشم پایان بین راد ** که نگه دارند تن را از فساد

آن ز پایان‌دید احمد بود کو ** دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

دید عرش و کرسی و جنات را ** تا درید او پرده‌ی غفلات را

گر همی‌خواهی سلامت از ضرر ** چشم ز اول بند و پایان را نگر 1360

تا عدمها ار ببینی جمله هست ** هستها را بنگری محسوس پست

این ببین باری که هر کش عقل هست ** روز و شب در جست و جوی نیستست

در گدایی طالب جودی که نیست ** بر دکانها طالب سودی که نیست

در مزارع طالب دخلی که نیست ** در مغارس طالب نخلی که نیست