حاصل آن کودک برین تخت نضار ** شسته پهلوی قباد شهریار

Hâsılı o çocuk, o güzelim tahtın üzerinde o büyük padişahın yanı başında otururdu.

گریه کردی اشک می‌راندی بسوز ** گفت شه او را کای پیروز روز

Daima yanar yakılır, ağlar dururdu. Padişah dedi ki: Ey bahtı kutlu!

از چه گریی دولتت شد ناگوار ** فوق املاکی قرین شهریار

Neden ağlıyorsun? Devletin mi bozuldu? Padişahlardan üstünsün, padişahlar padişahıyla düşüp kalkmadasın.

تو برین تخت و وزیران و سپاه ** پیش تختت صف زده چون نجم و ماه 1390

Sen şu tahtın üstünde oturuyorsun. Vezirlerle asker, tahtının önünde ay ve yıldızlar gibi saf saf duruyorlar.

گفت کودک گریه‌ام زانست زار ** که مرا مادر در آن شهر و دیار

Çocuk, şundan ağlıyorum dedi; Anam memleketimizde.

از توم تهدید کردی هر زمان ** بینمت در دست محمود ارسلان

Beni daimi seninle korkutur, seni aslan Mahmud’un elinde göreyim derdi.

پس پدر مر مادرم را در جواب ** جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب

Babam, anama sıkılır, bu ne kızgınlık, bu ne kötü dilek.

می‌نیابی هیچ نفرینی دگر ** زین چنین نفرین مهلک سهلتر

Bundan başka bir beddua bulamıyor musun da böyle kötü ve öldürücü bedduada bulunuyorsun.

سخت بی‌رحمی و بس سنگین‌دلی ** که به صد شمشیر او را قاتلی 1395

Ne merhametsiz, ne taş yürekli anasın, onu âdeta yüzlerce kılıçla kesip öldürmedesin diye kızar, savaşırdı.

من ز گفت هر دو حیران گشتمی ** در دل افتادی مرا بیم و غمی

Ben ikisinin sözüne şaşardım, gönlüme bir korkudur, bir derttir düşerdi.