بال بازان را سوی سلطان برد ** بال زاغان را به گورستان برد

باز گرد اکنون تو در شرح عدم ** که چو پازهرست و پنداریش سم 1445

هم‌چو هندوبچه هین ای خواجه‌تاش ** رو ز محمود عدم ترسان مباش

از وجودی ترس که اکنون در ویی ** آن خیالت لاشی و تو لا شیی

لاشیی بر لاشیی عاشق شدست ** هیچ نی مر هیچ نی را ره زدست

چون برون شد این خیالات از میان ** گشت نامعقول تو بر تو عیان

لیس للماضین هم الموت انما لهم حسره الموت

راست گفتست آن سپهدار بشر ** که هر آنک کرد از دنیا گذر 1450

نیستش درد و دریغ و غبن موت ** بلک هستش صد دریغ از بهر فوت

که چرا قبله نکردم مرگ را ** مخزن هر دولت و هر برگ را

قبله کردم من همه عمر از حول ** آن خیالاتی که گم شد در اجل