لاغ او گر باغها را داد داد ** چون دی آمد داده را بر باد داد

لاغ او گر باغها را داد داد ** چون دی آمد داده را بر باد داد 1715

پیره‌طفلان شسته پیشش بهر کد ** تا به سعد و نحس او لاغی کند

گفتن درزی ترک را هی خاموش کی اگر مضاحک دگر گویم قبات تنگ آید

گفت درزی ای طواشی بر گذر ** وای بر تو گر کنم لاغی دگر

پس قبایت تنگ آید باز پس ** این کند با خویشتن خود هیچ کس

خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی ** تو به جای خنده خون بگرستیی

بیان آنک بی‌کاران و افسانه‌جویان مثل آن ترک‌اند و عالم غرار غدار هم‌چو آن درزی و شهوات و زبان مضاحک گفتن این دنیاست و عمر هم‌چون آن اطلس پیش این درزی جهت قبای بقا و لباس تقوی ساختن

اطلس عمرت به مقراض شهور ** برد پاره‌پاره خیاط غرور 1720

تو تمنا می‌بری که اختر مدام ** لاغ کردی سعد بودی بر دوام

سخت می‌تولی ز تربیعات او ** وز دلال و کینه و آفات او

سخت می‌رنجی ز خاموشی او ** وز نحوس و قبض و کین‌کوشی او

که چرا زهره‌ی طرب در رقص نیست ** بر سعود و رقص سعد او مه‌ایست