هر دو گون حسن لطیف مرتضی ** شاهد احبال و حشر ما مضی

Bu iki seçilmiş lâtif güzellik de gebeliklere ve geçmiş zamandaki haşirlere şahadet ederler.

هم‌چو یخ کاندر تموز مستجد ** هر دم افسانه‌ی زمستان می‌کند

Yeniden yeniye gelen temmuz ayında buzun, her an kış hikâyelerini söylemesi gibi.

ذکر آن اریاح سرد و زمهریر ** اندر آن ازمان و ایام عسیر 1820

Hani buz da, soğuk rüzgârları, zemheriyi, yaz günlerinde o güç zamanları söyler ya.

هم‌چو آن میوه که در وقت شتا ** می‌کند افسانه‌ی لطف خدا

Kışın meyve ve Allah lûtfunun hikâyelerini anlatır.

قصه‌ی دور تبسمهای شمس ** وآن عروسان چمن را لمس و طمس

Güneşin gülümsediği zamanları, çimen gelinlerine dokunup eksiltmesini söyler.

حال رفت و ماند جزوت یادگار ** یا ازو واپرس یا خود یاد آر

İşte onun gibi senden de hal gitti, cüzün o halin armağanı olarak kaldı. Ya ona sor, yahut da hatırla.

چون فرو گیرد غمت گر چستیی ** زان دم نومید کن وا جستیی

Gama giriftar oldun mu çeviksen derhal sıçrar, o ümitsizlik deminden kurtulursun.

گفتییش ای غصه‌ی منکر به حال ** راتبه‌ی انعامها را زان کمال 1825

Ona, ey hali, nimetleri o yüceliği inkâr eden gam, dersin...

گر بهر دم نت بهار و خرمیست ** هم‌چو چاش گل تنت انبار چیست

Her dem baharda, neşede değilsin de gül yığınına benzeyen bedenin, neyin ambarı ya?

چاش گل تن فکر تو هم‌چون گلاب ** منکر گل شد گلاب اینت عجاب

Gül yığını bedenin, düşüncen de gül suyu gibi. Gül suyu, gülü inkâr ediyor ha. Şaşılacak şey bu işte!