ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا

ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا 1915

Elde etmen uzarsa sakın ümitsizlenme. Her an “ Allahdan ümit kesmeyin” âyetini vird edin.

این بگفت و دست خود آن مژده‌ور ** بر دل او زد که رو زحمت ببر

O muştucu, bunu söyleyip elini, adamın göğsüne koydu, hadi dedi, yürü, zahmet çek!

چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان ** می‌نگنجید از فرح اندر جهان

O genç, dalgınlık âleminden kendine gelince ferahından âdeta dünyaya sığmıyordu.

زهره‌ی او بر دریدی از قلق ** گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق

Allah’nın koruması ve lûtfu olmasaydı sevincinden çatlayacaktı doğrusu.

یک فرح آن کز پس شصد حجاب ** گوش او بشنید از حضرت جواب

Öyle bir sevinmişti ki. Kulağı, altı yüz perdenin ardından Allah sesini duymuştu.

از حجب چون حس سمعش در گذشت ** شد سرافراز و ز گردون بر گذشت 1920

İşitme duygusu, perdeleri aşmış, başını yüceltmiş, feleği geçmişti.

که بود کان حس چشمش ز اعتبار ** زان حجاب غیب هم یابد گذار

Öyle bir an olur ki insanın görüş duygusu, ibret ıssı olur, gaip perdesinden bile geçer.

چون گذاره شد حواسش از حجاب ** پس پیاپی گرددش دید و خطاب

Duyguları, perdeyi aştı mı artık birbiri ardına ve boyuna görür, duyar.

جانب دکان وراق آمد او ** دست می‌برد او به مشقش سو به سو

Adam, kâğıtçı dükkânına geldi. Meşk kâğıtlarına el attı.

پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود

O yazılı kâğıt, çabucak gözüne ilişti, Hâtif’in söylediği âlametlerin hepside o kâğıtta vardı.