چون عصا را مار کرد آن چست‌دست ** گر ترا عقلیست آن نکته بس است

تو نظر داری ولیک امعانش نیست ** چشمه‌ی افسرده است و کرده ایست 2180

زین همی گوید نگارنده‌ی فکر ** که بکن ای بنده امعان نظر

آن نمی‌خواهد که آهن کوب سرد ** لیک ای پولاد بر داود گرد

تن بمردت سوی اسرافیل ران ** دل فسردت رو به خورشید روان

در خیال از بس که گشتی مکتسی ** نک بسوفسطایی بدظن رسی

او خود از لب خرد معزول بود ** شد ز حس محروم و معزول از وجود 2185

هین سخن‌خا نوبت لب‌خایی است ** گر بگویی خلق را رسوایی است

چیست امعان چشمه را کردن روان ** چون ز تن جان رست گویندش روان

آن حکیمی را که جان از بند تن ** باز رست و شد روان اندر چمن