هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب ** هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

Her gece rüyada bir tedbire girişmede, bir fikre düşmedeyim. Suda gark olan gemiye döndüm.

خود نه من می‌مانم و نه آن هنر ** تن چو مرداری فتاده بی‌خبر

Ne ben kalıyorum, ne hünerim kalıyor. Beden de bir leş gibi bihaber olarak bir tarafa düşüyor.

تا سحر جمله شب آن شاه علی ** خود همی‌گوید الستی و بلی 2300

O yüce padişah, seher çağına kadar her gece “ Rabbiniz değil miyim?” diye sormada. “Evet” diye cevap vermede.

کو بلی‌گو جمله را سیلاب برد ** یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد

Nerede “Evet, Rabbimizsin” diyen? Hepsini de uyku seli aldı götürdü. Yahut da bir timsah, hepsini paraladı, yedi.

صبح‌دم چون تیغ گوهردار خود ** از نیام ظلمت شب بر کند

Sabah çağı, karanlıklar kınından parlak kılıcını çekip de,

آفتاب شرق شب را طی کند ** از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند

Doğu güneşi, geceyi dürünce bu timsah da yediklerini kusar.

رسته چون یونس ز معده‌ی آن نهنگ ** منتشر گردیم اندر بو و رنگ

Yunus gibi o timsahın midesinden kurtulur, koku ve renk âlemine yayılırız.

خلق چون یونس مسبح آمدند ** کاندر آن ظلمات پر راحت شدند 2305

Halk, Yunus gibi Tanrıyı tesbih etti, o karanlıklar âleminde o yüzden rahat kaldı.

هر یکی گوید به هنگام سحر ** چون ز بطن حوت شب آید به در

Her biri seher vakti, gece balığının karnından çıkınca der ki:

کای کریمی که در آن لیل وحش ** گنج رحمت بنهی و چندین چشش

Yarabbi, ey kerem sahibi, o korkunç geceye rahmet definesini gömmüş, ona bunca tat vermişsin.