مرکبی دو اندر آن ره شد سقط ** از دوانیدن فرس را زان نمط

Öyle koşturuyordu ki eşek sakatlandı. Ata bindi at da çatladı.

پس به دیوان در دوید از گرد راه ** وقت ناهنگام ره جست او به شاه 2515

Nihayet yol tozlarına bulanmış bir halde Tirmiz’e gelip divana girdi. Vakitsiz olmakla beraber padişahın huzuruna girmek istedi.

فجفجی در جمله‌ی دیوان فتاد ** شورشی در وهم آن سلطان فتاد

Divana bir fısıltıdır düştü. Padişah da vehimlendi âdeta.

خاص و عام شهر را دل شد ز دست ** تا چه تشویش و بلا حادث شدست

Şehrin ileri gelenleri de ürktüler, geri kalanları da. Acaba diyorlardı, ne fitne ne kötülük çıktı?

یا عدوی قاهری در قصد ماست ** یا بلایی مهلکی از غیب خاست

Kuvvetli bir düşman mı kast etti bize, yoksa kaza ve kaderden helâk edici bir felakete mi uğradık?

که ز ده دلقک به سیران درشت ** چند اسپی تازی اندر راه کشت

Ne oldu da Delkak, köyden kalktı, böyle aceleyle yola düştü, yolda birkaç tane Arap atını çatlattı?

جمع گشته بر سرای شاه خلق ** تا چرا آمد چنین اشتاب دلق 2520

Halk, padişahın sarayının kapısına toplandı. Bakalım Delkak, böyle acele niçin geldi diye bekliyorlardı.

از شتاب او و فحش اجتهاد ** غلغل و تشویش در ترمد فتاد

Onun acelesinden, o telaşından Tirmiz’de bir gürültüdür koptu.

آن یکی دو دست بر زانوزنان ** وآن دگر از وهم واویلی‌کنان

Biri iki eliyle dizlerini dövüyor, öbürü eyvahlar olsun, başımıza gelenler nedir, diye bağırıyordu.

از نفیر و فتنه و خوف نکال ** هر دلی رفته به صد کوی خیال

Herkes, korkudan, gürültüden bir felaket düşünmede, bir başka çeşit düşünceye kapılmada, yüzlerce hayallere düşmedeydi.