گفت دلقک ای ملک آهسته باش ** روی حلم و مغفرت را کم‌خراش

تا بدین حد چیست تعجیل نقم ** من نمی‌پرم به دست تو درم

آن ادب که باشد از بهر خدا ** اندر آن مستعجلی نبود روا

وآنچ باشد طبع و خشم و عارضی ** می‌شتابد تا نگردد مرتضی

ترسد ار آید رضا خشمش رود ** انتقام و ذوق آن فایت شود 2585

شهوت کاذب شتابد در طعام ** خوف فوت ذوق هست آن خود سقام

اشتها صادق بود تاخیر به ** تا گواریده شود آن بی‌گره

تو پی دفع بلایم می‌زنی ** تا ببینی رخنه را بندش کنی

تا از آن رخنه برون ناید بلا ** غیر آن رخنه بسی دارد قضا

چاره‌ی دفع بلا نبود ستم ** چاره احسان باشد و عفو و کرم 2590