از قضا موشی و چغزی با وفا ** بر لب جو گشته بودند آشنا

هر دو تن مربوط میقاتی شدند ** هر صباحی گوشه‌ای می‌آمدند

نرد دل با هم‌دگر می‌باختند ** از وساوس سینه می‌پرداختند

هر دو را دل از تلاقی متسع ** هم‌دگر را قصه‌خوان و مستمع 2635

رازگویان با زبان و بی‌زبان ** الجماعه رحمه را تاویل دان

آن اشر چون جفت آن شاد آمدی ** پنج ساله قصه‌اش یاد آمدی

جوش نطق از دل نشان دوستیست ** بستگی نطق از بی‌الفتیست

دل که دلبر دید کی ماند ترش ** بلبلی گل دید کی ماند خمش

ماهی بریان ز آسیب خضر ** زنده شد در بحر گشت او مستقر 2640

یار را با یار چون بنشسته شد ** صد هزاران لوح سر دانسته شد