هم‌چو بیمار دقی او می‌گداخت ** علت او را طبیبی کم شناخت

هم‌چو بیمار دقی او می‌گداخت ** علت او را طبیبی کم شناخت 270

Hummaya tutulmuş bir hasta gibi eriyordu. Hekim, hastalığını anlayamadı.

عقل می‌گفتی که رنجش از دلست ** داروی تن در غم دل باطلست

Akıl diyordu ki: Onun illeti, gönül illeti. Beden ilâcı gönlüne tesir etmez ki.

آن غلامک دم نزد از حال خویش ** کز چه می‌آید برو در سینه نیش

Bu sevda yüzünden köleciğin gönlü yaralıydı ama derdini kimseciklere söyleyemiyordu.

گفت خاتون را شبی شوهر که تو ** باز پرسش در خلا از حال او

Bir gece zengin adam karısına dedi ki: Kimseye duyurmadan, gizlice onun halini sor soruştur bakalım.

تو به جای مادری او را بود ** که غم خود پیش تو پیدا کند

Sen onun anası sayılırsın. Derdini sana açar elbette.

چونک خاتون در گوش این کلام ** روز دیگر رفت نزدیک غلام 275

Kadın, bu sözü kulağına koyunca ertesi gün kölenin yanına gitti.

پس سرش را شانه می‌کرد آن ستی ** با دو صد مهر و دلال و آشتی

Yüzlerce nazla, muhabbetle başını karıştırmaya, saçlarını taramaya başladı.

آنچنان که مادران مهربان ** نرم کردش تا در آمد در بیان

Şefkatli analar gibi onu yumuşattı, nihayet söyletmeye muvaffak oldu.

که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

Köle dedi ki: Senden bunu mu umardım ben? Kızını inatçı bir yabancıya veresin.

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

Bizim efendimizin kızı olsun, biz de ona âşık olalım da o başkasına varsın? Yazık değil mi?