از پدر چون خواستندش دادران ** تا برندش سوی صحرا یک زمان

Babalarından izin alıp onu birazcık sahraya gezmeye götürmek istedikleri zaman bir şeyler sezinlemişti.

جمله گفتندش میندیش از ضرر ** یک دو روزش مهلتی ده ای پدر

Hepsi de ona, Yusuf’a bir zarar gelir diye düşünme. Bir iki günceğiz müsaade et baba.

که چرا ما را نمی داری امین ** یوسف خود را به سیران و ظعین

تا به هم در مرجها بازی کنیم ** ما درین دعوت امین و محسنیم

Yeşilliklerde beraber gezip tozalım. Biz, onu çağırıyoruz ama emniyet ve ihsan sahibi kişileriz dediler.

گفت این دانم که نقلش از برم ** می‌فروزد در دلم درد و سقم 2755

Yakup, şu kadar biliyorum ki onu benim yanımdan alıp götürmenizden gönlümde bir dert, bir elem peydahlanıyor.

این دلم هرگز نمی‌گوید دروغ ** که ز نور عرش دارد دل فروغ

Gönlüm, asla yalan söylemez. Çünkü o arş nurundan nurlanmıştır dedi.

آن دلیل قاطعی بد بر فساد ** وز قضا آن را نکرد او اعتداد

Yakup’un şu gönlünün burkulması yok mu işte o, bu işte bir kötülük olduğuna katî bir delildi. Fakat kaza ve kaderden kaçmasına imkan yoktu.

در گذشت از وی نشانی آن‌چنان ** که قضا در فلسفه بود آن زمان

Kaza ve kader hükmünü işleyecekti. Onun için Yakup da bu kadar nişaneler gördüğü halde yine de Yusuf’u gönderdi.

این عجب نبود که کور افتد به چاه ** بوالعجب افتادن بینای راه

Körün, kuyuya düşmesine şaşılmaz, fakat yolu gören de düşer, buna şaşılır işte.

این قضا را گونه گون تصریفهاست ** چشم‌بندش یفعل‌الله ما یشاست 2760

Bu kaza ve kaderin çeşit çeşit işleri vardır. Adamın gözünü, Tanrı nasıl dilerse öyle bağlar.