آنچنان که مادران مهربان ** نرم کردش تا در آمد در بیان

که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش ** که زند وز بام زیر اندازدش 280

کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت

این چنین گراء کی خاین بود ** ما گمان برده که هست او معتمد

صبر فرمودن خواجه مادر دختر را کی غلام را زجر مکن من او را بی‌زجر ازین طمع باز آرم کی نه سیخ سوزد نه کباب خام ماند

گفت خواجه صبر کن با او بگو ** که ازو ببریم و بدهیمش به تو

تا مگر این از دلش بیرون کنم ** تو تماشا کن که دفعش چون کنم 285

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست ** که حقیقت دختر ما جفت تست