کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت

این چنین گراء کی خاین بود ** ما گمان برده که هست او معتمد

صبر فرمودن خواجه مادر دختر را کی غلام را زجر مکن من او را بی‌زجر ازین طمع باز آرم کی نه سیخ سوزد نه کباب خام ماند

گفت خواجه صبر کن با او بگو ** که ازو ببریم و بدهیمش به تو

تا مگر این از دلش بیرون کنم ** تو تماشا کن که دفعش چون کنم 285

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست ** که حقیقت دختر ما جفت تست

ما ندانستیم ای خوش مشتری ** چونک دانستیم تو اولیتری

آتش ما هم درین کانون ما ** لیلی آن ما و تو مجنون ما

تا خیال و فکر خوش بر وی زند ** فکر شیرین مرد را فربه کند

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290