هم‌چو مجنون بو کنم من خاک را ** خاک لیلی را بیابم بی‌خطا

Mecnun gibi toprağı koklarım, yanılmaksızın Leylâ’nın bulunduğu toprağı bulurum.

بو کنم دانم ز هر پیراهنی ** گر بود یوسف و گر آهرمنی 2830

Her gömleği koklar, içinde Yusuf mu var, şeytan mı anlarım.

هم‌چو احمد که برد بو از یمن ** زان نصیبی یافت این بینی من

Ahmet gibi hani. O da Yemen’den koku alırdı ya. Benim de şu burnum, o nasibe erişmiştir işte.

که کدامین خاک همسایه‌ی زرست ** یا کدامین خاک صفر و ابترست

Hangi toprak altına komşu, hangisi sıfırdan ibaret. Beş para etmez? Bu, bana malûm olur.

گفت یک نک خاصیت در پنجه‌ام ** که کمندی افکنم طول علم

Bir başkası da benim hünerim de dedi, elimdedir. Dağ tepesine kadar kement atarım.

هم‌چو احمد که کمند انداخت جانش ** تا کمندش برد سوی آسمانش

Ahmet gibi... Onun canı da bir kement attı, kemendi ta göğe ulaştı.

گفت حقش ای کمندانداز بیت ** آن ز من دان ما رمیت اذ رمیت 2835

Tanrı dedi ki: Ey gökyüzündeki Beyt-i Mâmur’a kement atan, atışı benden bil. “Attığın vakit sen atmadın ben attım”

پس بپرسیدند زان شه کای سند ** مر ترا خاصیت اندر چه بود

Nihayet dediler ki: Ey yüce ve vefalı dost, sen de söyle. Senin ne hünerin ne marifetin var?

گفت در ریشم بود خاصیتم ** که رهانم مجرمان را از نقم

Sultan Mahmut dedi ki: Benim hünerim sakalımdadır. Onunla suçluları cezadan eziyetten kurtarırım.

مجرمان را چون به جلادان دهند ** چون بجنبد ریش من زیشان رهند

Suçluları cellâtlara verdiler mi, sakalım oynayınca onlar kurtuluverirler.