جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290

Hayvan,otla semirir,insan da yücelikle,şerefle gelişir.

آدمی فربه شود از راه گوش ** جانور فربه شود از حلق و نوش

İnsan kulağından gelişir, duya duya canlanır. Hayvansa boğazından, yemesinden, içmesinden gelişir.

گفت آن خاتون ازین ننگ مهین ** خود دهانم کی بجنبد اندرین

Kadın, “Böyle bir arlanılacak sözü, ağzım nasıl varır da söyler?

این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

Onun için böyle abes bir sözü nasıl geveleyebilirim? Gebersin o şeytan huylu hain” dedi.

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

Adam, hayır dedi, korkma. Sen böyle söyle de onun hastalığı geçsin, bu lütuf yüzünden iyileşsin.

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

Ondan sonra sevgilim onun derdini gidermeyi bana bırak sen. Yalnız o ince eleyip sık dokuyan bir kere iyileşsin.

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

Kadın, o hasta köleye böyle söyleyince öyle ferahladı, öyle kabardı o köle ki âdeta yeryüzüne sığamaz oldu.

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

Semirdi, gelişti, benzine kan geldi, kırmızı güle döndü, binlerce şükürler etti.

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

Bazen de, hanımcığım, diyordu, sakın bu bir düzen olmasın!

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

Efendi, Ferec’i evlendiriyorum diye bir dâvet yaptı, eşini dostunu çağırdı.