این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن