چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

Kadın, o hasta köleye böyle söyleyince öyle ferahladı, öyle kabardı o köle ki âdeta yeryüzüne sığamaz oldu.

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

Semirdi, gelişti, benzine kan geldi, kırmızı güle döndü, binlerce şükürler etti.

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

Bazen de, hanımcığım, diyordu, sakın bu bir düzen olmasın!

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

Efendi, Ferec’i evlendiriyorum diye bir dâvet yaptı, eşini dostunu çağırdı.

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

Gelenler de “Ferec, kutlu olsun” diye onu kandırmaktaydılar.

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

Ferec, bu sözleri duyunca artık kızı alacağına iyice inandı. Büsbütün iyileşti, hastalığı kökünden geçti gitti.

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن

Ondan sonra gerdek gecesi bir oğlanı kadın kılığına soktular.

پر نگارش کرد ساعد چون عروس ** پس نمودش ماکیان دادش خروس

Elini, bileğini gelinler gibi kınaladılar. Âdeta ona tavuk gösterip horoz verdiler.

مقنعه و حله‌ی عروسان نکو ** کنگ امرد را بپوشانید او

Başını bağladılar, gelinler gibi elbiseler giydirdiler, gürbüz oğlanı kadın kıyafetine sokup koyverdiler.

شمع را هنگام خلوت زود کشت ** ماند هندو با چنان کنگ درشت 305

Efendi halvet zamanı derhal mumu üfledi. Hintli köle öyle güçlü kuvvetli bir oğlanla yalnız kaldı.