چونک دارد عهد و پیوند سحاب ** کی دریغ آید ز سقایانش آب
Bir adam bulutla sözleşti mi sakaların suyuna muhtaç olur mu artık?
ساحران واقف از دست خدا ** کی نهند این دست و پا را دست و پا
Tanrı elini bilen büyücüler, bu ele, bu ayağa el, ayak derler mi hiç?
روبهی که هست زان شیرانش پشت ** بشکند کله‌ی پلنگان را به مشت
Aslana güvenen tilki, yumruğu ile kaplanların bile kellesini kırar!
آمدن جعفر رضی الله عنه به گرفتن قلعه به تنهایی و مشورت کردن ملک آن قلعه در دفع او و گفتن آن وزیر ملک را کی زنهار تسلیم کن و از جهل تهور مکن کی این مرد میدست و از حق جمعیت عظیم دارد در جان خویش الی آخره
Tanrı razı olsun, Cafer’in, tek başına bir kaleyi zaptetmeye gelmesi, kaleye sahibolan padişahın onu altetmek için vezirle görüşmesi, vezirin padişaha “Kaleyi teslim et”. Bilgisizlikle hiddete kapılma. Çünkü bu adam, Tanrı’dan kuvvet bulmada. Tanrı onun ruhuna pek büyük bir ordu ihsan etmiş ve saire” demesi
چونک جعفر رفت سوی قلعه‌ای ** قلعه پیش کام خشکش جرعه‌ای
Cafer, tek başına bir kaleyi zapt etti. Kale, onun sonsuz ve kurumuş dudağına bir yudumcuk suydu.
یک سواره تاخت تا قلعه بکر ** تا در قلعه ببستند از حذر 3030
Bir tek atlı, yürümüş, kaleye kadar gelmiş, savaşa hazırlanmıştı. Kaledekiler ürküp kapıyı kapattılar.
زهره نه کس را که پیش آید به جنگ ** اهل کشتی را چه زهره با نهنگ
Kimsede karşı duracak cüret yoktu. Gemidekilerin ne hadleri vardı ki timsaha karşı koysunlar.
روی آورد آن ملک سوی وزیر ** که چه چاره‌ست اندرین وقت ای مشیر
Padişah, vezire yüz çevirip “Seninle danışıyorum, böyle bir zamanda ne çare var, ne yapalım?” dedi.
گفت آنک ترک گویی کبر و فن ** پیش او آیی به شمشیر و کفن
Vezir dedi ki: Kibri, hileyi bırakıp eline bir kılıç al, boynuna bir kefen at, huzuruna git.
گفت آخر نه یکی مردیست فرد ** گفت منگر خوار در فردی مرد
Padişah peki ama dedi, bu tek bir kişi değil mi? Vezir, doğru, fakat onun tek oluşunu görüp de bunu ehemmiyetsiz bulma.
چشم بگشا قلعه را بنگر نکو ** هم‌چو سیمابست لرزان پیش او 3035
Gözünü aç, kaleye dikkat et. Önünde cıva gibi titreyip durmada.