چون وثاق محتسب جست آن غریب ** خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب

او پریر از دار دنیا نقل کرد ** مرد و زن از واقعه‌ی او روی‌زرد

رفت آن طاوس عرشی سوی عرش ** چون رسید از هاتفانش بوی عرش

سایه‌اش گرچه پناه خلق بود ** در نوردید آفتابش زود زود

راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد

پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند

تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان

باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125