چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125

او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد

او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر

او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات

او وثاقم داد و تو چرخ و زمین ** در وثاقت او و صد چون او سمین 3130

زر از آن تست زر او نافرید ** نان از آن تست نان از تش رسید

آن سخا و رحم هم تو دادیش ** کز سخاوت می‌فزودی شادیش

من مرورا قبله‌ی خود ساختم ** قبله‌ساز اصل را انداختم