گفت گیرم بر منت رحمی نبود ** طبع تو بر خود چرا استم نمود

با ملایک گفت یزدان آن زمان ** که نبوت را نمی‌زیبد فلان

مصطفی فرمود خود که هر نبی ** کرد چوپانیش برنا یا صبی

بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد

لاجرم حقش دهد چوپانیی ** بر فراز چرخ مه روحانیی

آنچنان که انبیا را زین رعا ** بر کشید و داد رعی اصفیا 3295