هر بدی که امر او پیش آورد ** آن ز نیکوهای عالم بگذرد

هر بدی که امر او پیش آورد ** آن ز نیکوهای عالم بگذرد 340

Onun emri ile olan kötülük, bütün âlem iyiliklerinden üstündür.

زان صدف گر خسته گردد نیز پوست ** ده مده که صد هزاران در دروست

Sedefin kabuğu paralanırsa ilenme, onda yüz binlerce inci vardır.

این سخن پایان ندارد بازگرد ** سوی شاه و هم‌مزاج بازگرد

Bu sözün sonu gelmez, dön de padişaha gel. Doğan kuşuna benze.

باز رو در کان چو زر ده‌دهی ** تا رهد دستان تو از ده‌دهی

Halis altın gibi dükkâna çık da ilenmeden, kınamadan kurtul.

صورتی را چون بدل ره می‌دهند ** از ندامت آخرش ده می‌دهند

Bir suret, gönüle girdi mi insan, sonunda nedamete düşer, o suretten bezer.

توبه می‌آرند هم پروانه‌وار ** باز نسیان می‌کشدشان سوی کار 345

Sonunda herkes, kapıldığı suretten tövbe eder, fakat yine unutuş gelir, onu o yana çeker.

هم‌چو پروانه ز دور آن نار را ** نور دید و بست آن سو بار را

Pervane gibi uzaktan o ateşi nur görür, yükünü o tarafa çeker.

چون بیامد سوخت پرش را گریخت ** باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت

Fakat geldi mi kanadı yanıp kaçar. Kaçar ama çocuklar gibi yine gelir, yaraya tuz eker.

بار دیگر بر گمان طمع سود ** خویش زد بر آتش آن شمع زود

Yine zanna, tamaha düşer, derhal kendisini o ateşe atar.

بار دیگر سوخت هم واپس بجست ** باز کردش حرص دل ناسی و مست

Yine yanar, sıçrar. Fakat yine gönlündeki hırs, kendisine yandığını unutturur, sarhoş eder.