چون بیامد سوخت پرش را گریخت ** باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت

Fakat geldi mi kanadı yanıp kaçar. Kaçar ama çocuklar gibi yine gelir, yaraya tuz eker.

بار دیگر بر گمان طمع سود ** خویش زد بر آتش آن شمع زود

Yine zanna, tamaha düşer, derhal kendisini o ateşe atar.

بار دیگر سوخت هم واپس بجست ** باز کردش حرص دل ناسی و مست

Yine yanar, sıçrar. Fakat yine gönlündeki hırs, kendisine yandığını unutturur, sarhoş eder.

آن زمان کز سوختن وا می‌جهد ** هم‌چو هندو شمع را ده می‌دهد 350

Hintli köle gibi bezdi de o işten vazgeçti mi işte o zaman yanmaktan kurtulur.

که ای رخت تابان چون ماه شب‌فروز ** وی به صحبت کاذب و مغرورسوز

Ey geceleri aydınlatan ay gibi yüzü parlak güzel, ey konuşup görüşmesine aldananı yakan yalancı, der.

باز از یادش رود توبه و انین ** کاوهن الرحمن کید الکاذبین

Fakat yine tövbe ve sızlanma, hatırından çıkar. Çünkü Allah, yalancıların düzenini zayıf bir hale getirir, bozar gider.

در عموم تاویل این آیت کی کلما اوقدوا نارا للحرب

“Savaş ateşini yaktılar mı Allah söndürür” âyetinin herkese ait oluşu

کلما هم اوقدوا نار الوغی ** اطفاء الله نارهم حتی انطفا

Onlar, savaş ateşini yaktılar mı Allah, onların ateşini tamamiyle söndürür.

عزم کرده که دلا آنجا مه‌ایست ** گشته ناسی زانک اهل عزم نیست

İnsan azmeder der ki: Gönül, orada durma. Fakat yine unutur, çünkü azim ehli değildir ki.

چون نبودش تخم صدقی کاشته ** حق برو نسیان آن بگماشته 355

Doğruluk tohumunu ekmemiş olduğundan Allah, ona o unutkanlığı verir.

گرچه بر آتش‌زنه‌ی دل می‌زند ** آن ستاره‌ش را کف حق می‌کشد

Gönül çakmağını çakmak ister ama Allah, o kıvılcımı söndürüverir.

قصه‌ای هم در تقریر این

Bunu anlatan bir hikâye