تو ز صد ینبوع شربت می‌کشی ** هرچه زان صد کم شود کاهد خوشی

Sen, yüzlerce kaynaktan su içmedesin. O yüz kaynaktan ne kadarı azalırsa sendeki hoşluk da o kadar azalır.

چون بجوشید از درون چشمه‌ی سنی ** ز استراق چشمه‌ها گردی غنی

Fakat içerden bir güzelim kaynak coştu mu seni başka kaynakları gözlemekten kurtarır.

قرةالعینت چو ز آب و گل بود ** راتبه‌ی این قره درد دل بود

Gözünün nuru, balçıktan oldu mu onun sana vereceği şey de ancak gönül derdinden ibarettir.

قلعه را چون آب آید از برون ** در زمان امن باشد بر فزون 3600

Kaleye dışardan su gelirse emniyet ve barış zamanında iyidir ama

چونک دشمن گرد آن حلقه کند ** تا که اندر خونشان غرقه کند

Düşman geldi de kaleyi çevirdi, kaledekiler kanlarına, battılar mı

آب بیرون را ببرند آن سپاه ** تا نباشد قلعه را زانها پناه

Düşman askeri, dışardan gelen suyu keser, kaledekilerin o suya güvenmemelerini temin eder.

آن زمان یک چاه شوری از درون ** به ز صد جیحون شیرین از برون

İşte o zaman kale içindeki bir acı kuyu dışarıdaki, yüz tatlı ırmaktan daha iyidir.

قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ ** هم‌چو دی آید به قطع شاخ و برگ

Sebepleri kesen ecel ve ölüm askeri de kış gibi dalları, yaprakları kesmeye gelir.

در جهان نبود مددشان از بهار ** جز مگر در جان بهار روی یار 3605

O zaman ağaçlara bahar, yardım edemez. Ancak iç âlemindeki sevgilinin bahara benzeyen yüzü yardım eder.

زان لقب شد خاک را دار الغرور ** کو کشد پا را سپس یوم العبور

Onun için şu toprak yeryüzüne” Gurur, aldanış yurdu” denmiştir. Çünkü göçme çağına ulaştın mı senden ayağını çekiverir.