دم به دم چون تو مراقب می‌شوی ** داد می‌بینی و داور ای غوی

ور ببندی چشم خود را ز احتجاب ** کار خود را کی گذارد آفتاب

وا نمودن پادشاه به امرا و متعصبان در راه ایاز سبب فضیلت و مرتبت و قربت و جامگی او بریشان بر وجهی کی ایشان را حجت و اعتراض نماند

چون امیران از حسد جوشان شدند ** عاقبت بر شاه خود طعنه زدند 385

کین ایاز تو ندارد سی خرد ** جامگی سی امیر او چون خورد

شاه بیرون رفت با آن سی امیر ** سوی صحرا و کهستان صیدگیر

کاروانی دید از دور آن ملک ** گفت امیری را برو ای متفک

رو بپرس آن کاروان را بر رصد ** کز کدامین شهر اندر می‌رسد

رفت و پرسید و بیامد که ز ری ** گفت عزمش تا کجا درماند وی 390

دیگری را گفت رو ای بوالعلا ** باز پرس از کاروان که تا کجا

رفت و آمد گفت تا سوی یمن ** گفت رختش چیست هان ای موتمن