قسمت حقست مه را روی نغز ** داده‌ی بختست گل را بوی نغز

Aya o güzel yüzü Allah vermiş, güle o hoş kokuyu Allah ihsan etmiş dediler.

گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد ** ریع تقصیرست و دخل اجتهاد

Padişah dedi ki: İnsanın elde ettiği şey zararsa çalışmamasından ileri gelmiştir, kârsa çalışıp çabalamasından.

ورنه آدم کی بگفتی با خدا ** ربنا انا ظلمنا نفسنا

Yoksa Âdem, “Rabbimiz, biz nefsimize zulmettik” der miydi.

خود بگفتی کین گناه از نفس بود ** چون قضا این بود حزم ما چه سود 405

Bu suç bahtımdan. Kader böyleymiş,ihtiyatın tedbirin ne faydası var? derdi.

هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی ** تو شکستی جام و ما را می‌زنی

İblis gibi hani. O da “Sen beni azdırdın. Hem kadehimizi kırıyor, hem de bizi dövüyorsun” demişti ya.

بل قضا حقست و جهد بنده حق ** هین مباش اعور چو ابلیس خلق

Halbuki takdir haktır ama, kulun çalışması da hak. Kendine gel de koca şeytan gibi kör olma.

در تردد مانده‌ایم اندر دو کار ** این تردد کی بود بی‌اختیار

İki iş arasında tereddütte kalıyoruz. Hiç ihtiyarımız olmasa bu tereddüt olur mu?

این کنم یا آن کنم او کی گود ** که دو دست و پای او بسته بود

İki eli, iki ayağı bağlı olan adam bunu mu yapsam onu mu, der mi?

هیچ باشد این تردد بر سرم ** که روم در بحر یا بالا پرم 410

Denize mi dalsam, yücelere mi uçsam diye hiç tereddüde düşer mi?

این تردد هست که موصل روم ** یا برای سحر تا بابل روم

Musul’a mı gitsem, yoksa büyü öğrenmek için Babil’e mi diye düşüncelere kapılır mı?