شد زن او نزد قاضی در گله ** که مرا افغان ز شوی ده‌دله

قصه کوته کن که قاضی شد شکار ** از مقال و از جمال آن نگار 4455

گفت اندر محکمه‌ست این غلغله ** من نتوانم فهم کردن این گله

گر به خلوت آیی ای سرو سهی ** از ستم‌کاری شو شرحم دهی

گفت خانه‌ی تو ز هر نیک و بدی ** باشد از بهر گله آمد شدی

خانه‌ی سر جمله پر سودا بود ** صدر پر وسواس و پر غوغا بود

باقی اعضا ز فکر آسوده‌اند ** وآن صدور از صادران فرسوده‌اند 4460

در خزان و باد خوف حق گریز ** آن شقایق‌های پارین را بریز

این شقایق منع نو اشکوفه‌هاست ** که درخت دل برای آن نماست

خویش را در خواب کن زین افتکار ** سر ز زیر خواب در یقظت بر آر