خاک را رنگ و فن و سنگی دهد ** طفل‌خویان را بر آن جنگی دهد

از خمیری اشتر وشیری پزند ** کودکان از حرص آن کف می‌گزند

شیر و اشتر نان شود اندر دهان ** در نگیرد این سخن با کودکان

کودک اندر جهل و پندار و شکیست ** شکر باری قوت او اندکیست 4720

طفل را استیزه و صد آفتست ** شکر این که بی‌فن و بی‌قوتست

وای ازین پیران طفل ناادیب ** گشته از قوت بلای هر رقیب

چون سلاح و جهل جمع آید به هم ** گشت فرعونی جهان‌سوز از ستم

شکر کن ای مرد درویش از قصور ** که ز فرعونی رهیدی وز کفور

شکر که مظلومی و ظالم نه‌ای ** آمن از فرعونی و هر فتنه‌ای 4725

اشکم تی لاف اللهی نزد ** که آتشش را نیست از هیزم مدد