اندرون خویش استغنا بدید ** گشت طغیانی ز استغنا پدید

که نه من هم شاه و هم شه‌زاده‌ام ** چون عنان خود بدین شه داده‌ام

چون مرا ماهی بر آمد با لمع ** من چرا باشم غباری را تبع 4765

آب در جوی منست و وقت ناز ** ناز غیر از چه کشم من بی‌نیاز

سر چرا بندم چو درد سر نماند ** وقت روی زرد و چشم تر نماند

چون شکرلب گشته‌ام عارض قمر ** باز باید کرد دکان دگر

زین منی چون نفس زاییدن گرفت ** صد هزاران ژاژ خاییدن گرفت

صد بیابان زان سوی حرص و حسد ** تا بدان‌جا چشم بد هم می‌رسد 4770

بحر شه که مرجع هر آب اوست ** چون نداند آنچ اندر سیل و جوست

شاه را دل درد کرد از فکر او ** ناسپاسی عطای بکر او