حق به عزرائیل می‌گفت ای نقیب ** بر کی رحم آمد ترا از هر کیب

Tanrı, Azrail'e dedi ki: Ey Nakip, bu dertli halktan kime acırsın?

گفت بر جمله دلم سوزد به درد ** لیک ترسم امر را اهمال کرد

Azrail şöyle cevap verdi: Herkese yüreğim yanar. Fakat emri ihmal etmeden korkarım.

تا بگویم کاشکی یزدان مرا ** در عوض قربان کند بهر فتی

Hattâ derim ki, keşke Tanrı gençler için beni feda etseydi.

گفت بر کی بیشتر رحم آمدت ** از کی دل پر سوز و بریان‌تر شدت 4800

Tanrı, kime daha ziyade acırsın? Gönlün daha ziyade kime yanar, hangi kula daha ziyade kavrulur, dedi.

گفت روزی کشتیی بر موج تیز ** من شکستم ز امر تا شد ریز ریز

Azrail dedi ki: Bir gün bir gemi kuvvetli dalgalar arasında bocalarken emir aldım, gemiyi paramparça ettim.

پس بگفتی قبض کن جان همه ** جز زنی و غیر طفلی زان رمه

Hepsinin canını al. Yalnız onların arasından filân kadınla filân çocuğun canını alma dedin.

هر دو بر یک تخته‌ای در ماندند ** تخته را آن موج‌ها می‌راندند

Her biri bir tahta üstünde kaldı. Dalgalar, o tahtayı sürüklemeye başladılar.

باز گفتی جان مادر قبض کن ** طفل را بگذار تنها ز امر کن

Sonra yine ananın ruhunu kabzet, çocuğu yalnız bırak diye emrettin.

چون ز مادر بسکلیدم طفل را ** خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا 4805

Çocuğu anasından ayırdım ama sen de bilirsin ya, bu bana o kadar acı geldi ki.

بس بدیدم دود ماتم‌های زفت ** تلخی آن طفل از فکرم نرفت

Birçok büyük yasların dumanlarını gördüm ama o çocuğun acısı içimden çıkmadı.