داده کرمان را برو مهر ولد ** بر پدر من اینت قدرت اینت ید

مادران را داب من آموختم ** چون بود لطفی که من افروختم

صد عنایت کردم و صد رابطه ** تا ببیند لطف من بی‌واسطه

تا نباشد از سبب در کش‌مکش ** تا بود هر استعانت از منش 4840

ورنه تا خود هیچ عذری نبودش ** شکوتی نبود ز هر یار بدش

این حضانه دید با صد رابطه ** که بپروردم ورا بی‌واسطه

شکر او آن بود ای بنده‌ی جلیل ** که شد او نمرود و سوزنده‌ی خلیل

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه ** کرد استکبار و استکثار جاه

که چرا من تابع غیری شوم ** چونک صاحب ملک و اقبال نوم 4845

لطف‌های شه که ذکر آن گذشت ** از تجبر بر دلش پوشیده گشت