ذکر نفس عادیان کالت بیافت ** در قتال انبیا مو می‌شکافت

Vesile bulup da peygamberle savaşmada kılı kırka yaran aşağılık kişileri anlatıp durmadadır.

قرن قرن از شوم نفس بی‌ادب ** ناگهان اندر جهان می‌زد لهب

Zaman zaman edepsiz nefsin kötülüğünden ansızın âleme alevler yayılmıştır.

رجوع کردن بدان قصه کی شاه‌زاده بدان طغیان زخم خورد از خاطر شاه پیش از استکمال فضایل دیگر از دنیا برفت

Şehzade, padişahın gönlünden bir zahım yedi, faziletlere tamamiyle sahip otamadan dünyadan gitti.

قصه کوته کن که رای نفس کور ** برد او را بعد سالی سوی گور 4865

Hikâyeyi kısa kes. O gayretli padişahın gayreti bir yıl sonra şehzadeyi mezara götürdü.

شاه چون از محو شد سوی وجود ** چشم مریخیش آن خون کرده بود

Padişah, mahiv âleminden varlık âlemine gelinceye kadar Mirrih yıldızı gibi kan dökücü olan gözü, o kanı dökmüş gitmişti.

چون به ترکش بنگرید آن بی‌نظیر ** دید کم از ترکشش یک چوبه تیر

O eşsiz padişah tirkeşine bakınca gördü ki bir ok yok.

گفت کو آن تیر و از حق باز جست ** گفت که اندر حلق او کز تیر تست

Tanrı etrafında fırlayan o ok nerde? dedi. Onun boğazındaki ok, senin attığın ok diye cevap geldi.

عفو کرد آن شاه دریادل ولی ** آمده بد تیر اه بر مقتلی

O deryadil padişah affetti ama ne fayda. Ok, can alacak yerine raslamıştı.

کشته شد در نوحه‌ی او می‌گریست ** اوست جمله هم کشنده و هم ولیست 4870

Şehzade öldürüldü. Fakat ona padişah yas tutup ağlamaya koyuldu, öldüren de o, öldürülene veli olan da o.

ور نباشد هر دو او پس کل نیست ** هم کشنده‌ی خلق و هم ماتم‌کنیست

İkisi de o olmasa kül değildir. O, hem halkı öldürür, hem yasını tutar.

شکر می‌کرد آن شهید زردخد ** کان بزد بر جسم و بر معنی نزد

O benzi sararmış şehit de, bedenimi okladı, mânamı değil ya diye şükretmedeydi.