مر عدم را خود چه استحقاق بود ** که برو لطفت چنین درها گشود

مر عدم را خود چه استحقاق بود ** که برو لطفت چنین درها گشود 565

خاک گرگین را کرم آسیب کرد ** ده گهر از نور حس در جیب کرد

پنج حس ظاهر و پنج نهان ** که بشر شد نطفه‌ی مرده از آن

توبه بی توفیقت ای نور بلند ** چیست جز بر ریش توبه ریش‌خند

سبلتان توبه یک یک بر کنی ** توبه سایه‌ست و تو ماه روشنی

ای ز تو ویران دکان و منزلم ** چون ننالم چون بیفشاری دلم 570

چون گریزم زانک بی تو زنده نیست ** بی خداوندیت بود بنده نیست

جان من بستان تو ای جان را اصول ** زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول

عاشقم من بر فن دیوانگی ** سیرم از فرهنگی و فرزانگی

چون بدرد شرم گویم راز فاش ** چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش